نحوه بروز عفونت گوش

آناتومی گوش میانی و نحوه بروز عفونت گوش : در این مقاله به بحث پیرامون آناتومی گوش میانی و نحوه بروز عفونت گوش پرداخته می شود. گوش میانی فضایی پر از هواست که در پشت پرده‌ گوش یا غشای تمپانیک قرار گرفته و دارای استخوانهای کوچکی می باشد که انتقال لرزش پرده‌ گوش به گوش داخلی را عهده دار است.

گوش میانی به وسیله کانال باریکی به اسم شیپور استاش به دستگاه تنفسی فوقانی متصل می باشد. لوله ‌های استاش یک جفت لوله باریکند که در بالا از گوش میانی شروع شده و از بخش پشت حفره‌ های بینی و پشت گلو امتداد می یابند و در انتها،‌ در گلو باز می شوند.

از جمله وظایف شیپور استاش می توان به مواردی نظیر تخلیه ترشحات طبیعی گوش میانی، تنظیم فشار هوا در گوش میانی و تهویه هوای گوش میانی اشاره نمود. انسداد و تورم شیپور استاش موجب تجمع مایعات در گوش میانی می گردد و این مایع می تواند توسط باکتری‌ ها آلوده شده و سبب ایجاد علائم عفونت گوش شود.
برآمدگی و تورم پرده‌ گوش، اغلب با سوراخ شدن پرده گوش، تب، تخلیه‌ مواد چرکی (این وضعیت به عنوان اوتیت چرکی شناخته می شود) و درد همراه است. لوله استاش در نوزادان و کودکان نسبت به بزرگسالان، افقی ‌تر و کوتاه‌ تر می باشد به همین علت نفوذ میکروب ‌ها به گوش میانی راحت تر خواهد بود، ضمن اینکه، سیستم ایمنی کودکان برای مبارزه با میکروبها تکامل نیافته لذا نوزدان و کودکان، به خصوص نوزادان با سن پایین تر از ۶ هفته، بیشتر از افراد بزرگسال در معرض خطر عفونت گوش هستند، ولیکن این عارضه می تواند بزرگسالان را نیز درگیر کند.

با گذشت زمان و افزایش سن طول شیپور استاش دو برابر شده و به شکل عمودی قرار خواهد گرفت. طول بیش ‌تر و به خصوص شیب لوله به عنوان عامل مهمی در جهت هوادهی، محافظت و تخلیه‌ گوش میانی، عمل می کند.

نقش آدنوئیدها یا غدد لنفاوی در عفونت گوش: غدد لنفاوی در فعالیت سیستم ایمنی بدن نقش دارند. آدنوئید‌های پشت بینی، در مجاورت محل باز شدن لوله های استاش قرار گرفته اند. ورم آدنوئیدها امکان دارد این لوله ها را مسدود نموده و باعث عفونت گوش میانی شود. تحریک و تورم آدنوئیدها در عفونت گوش در کودکان نقش دارد چرا که کودکان نسبت به افراد بزرگسال آدنوئیدهای نسبتاً بیشتری دارند.

دکتر احمد ناظم بافقی

متخصص گوش و حلق و بینی

جراحی سر و گردن و   آندوسکوپی سینوس